Neen, zelfvertrouwen is niet erfelijk en bijgevolg dus geen aangeboren factor. Over de werking van de genen en DNA bestaan heel wat onduidelijkheden en onwaarheden. Toch ga je merken dat het hebben van veel of juist weinig zelfvertrouwen bij kinderen vaak relateert aan de mate van zelfvertrouwen van de ouders.

Dit komt omdat een kind (zeker in de eerste levensjaren) heel veel leert van het gedrag van anderen. Wanneer het minder aanmoediging krijgt of twijfel voelt of ziet dat zijn ouders minder vertrouwen hebben zichzelf of andere, kan dit invloed hebben op de ontwikkeling van het zelfvertrouwen van een kind. Van hieruit is de houding van de ouders ten opzichte van het kind een factor die meebepalend is of het kind veel of juist weinig vertrouwen opbouwt. 

Alle vingers in de richting van jou als ouder wijzen is natuurlijk te kort door de bocht. Opvoeden gebeurt immers ook buiten de gezinsbubbel. Het onderwijs speelt hierbij een zeer belangrijke factor. En in dit systeem schuilt jammer genoeg een grote valkuil voor het ontwikkelen van faalangst of verminderd zelfvertrouwen. 

Waar we in de vroege kindertijd vooral aandacht besteden aan wat wel lukt en dit aanmoedigen, verandert dit vanaf de schooltijd naar aandacht voor wat niet lukt, de foutjes die men maakt. Er worden reeds vroeg bepaalde eisen gesteld aan kinderen in wat ze wel of niet dienen te kunnen op een bepaalde leeftijd. Kinderen worden geobserveerd en er wordt meegedeeld waar ze nog in dienen te groeien. 

In de lagere school komt er een puntensysteem waar de aandacht opnieuw ligt op de fouten die men gemaakt heeft in plaats van op het proces en wat het kind reeds goed gedaan heeft. Dit alles kan het ontwikkelen van een positieve groeimindset in de weg staan. Doordat de aandacht meer naar presteren verschuift in plaats van groeien en leren. 

Daarnaast is er nog de invloed van grootouders, andere familieleden, de sport- of hobbyclub en de rol van de maatschappij in het algemeen.